Bir Adam Anlatıyor Ve Bir Avukat Dinliyor:
Karımı 1998’in Sonbaharında Kaybettim… Yedi Senelik Evliliğimizin İki Senesini Kanser Tedavisi İçin Hastanelerde Geçirmiştik…
Karım , Her Evlilik Yıldönümümüzde İkimizin Fotoğrafını Çerçeveler, “Bunlar Bizim Hayatımızın Gölgeleri” Derdi.. Öldüğünde, Yedi Tane Resmimiz Vardı…
1997’in Bir Gecesinde Onu Aldattım. Oysa Ona Sürekli Onu Ne Kadar Çok Sevdiğimi Ve Sonsuza Kadar Sadık Kalacağımı Söylerdim.
Ölmeden İki Hafta Önce Yine Aynı Şeyi Tekrarladım. Tuhaf Bir Gülümsemeyle Baktı Bana Ve Sadece “Biliyorum” Dedi…
İzmir’e Kar Yağdığı Gün, Yani Bir Ay Önce, Evdeydim. Fotoğraflarımıza Bakıyordum Yine…
Her Çerçevenin Altında Bir Harf Olduğunu İlk Kez O Gün Fark Ettim.
A.R.K.A.S.I.N. Gerisi İçin Yılları Yetmemişti. Ama Sanırım “Arkasına Bak” Yazmaya Filan Niyetlenmişti…
Hemen Çerçevelerin Arkasına Baktım. Hiçbir Şey Yoktu. Sonra Bir şey Dürttü Beni, Hepsini Teker Teker Söktüm…
İnanabiliyor musunuz, Her birinin Arkasından Bir Mektup Çıktı! Geçirdiğimiz Her Sene İçin Sevgi Dolu Sözler Yazmıştı…
1997’deki Resmimizin İçinden Çıkan Zarf İse Simsiyahtı Ve İçinden Şu Sözler Çıktı:
“14 Mart1997/Gözlerin Bana Başka Birine Dokunmuş Gibi Baktı /Söylemene Gerek Yok, Biliyorum…”
2002’deyiz. Onu Kaybedeli 4, Aldatalı 5 Yıl Oluyor. İçim Acıyor Şimdi…
Çünkü Kadınlar Biliyor, Hissediyor.. Sadece Paylaşmak İstedim…
Sana Boş Gözlerle Bakıp Seni Seviyorum Diyenin Sevgisinden Şüphe Et…
Çünkü; Aşk Sessiz, Sevgi Dilsizdir….